Verkiezingen zijn misschien alleen maar een populaire jobbeurs: Als de kandidaat erin slaagt sympathiek over te komen bij zoveel mogelijk potentiele kiezers, zullen velen op hem stemmen.

Politici genieten ook (hoe je dat ook draait of keert) extra legale voordelen: wie komt lobbyen voor eigen voordeel, weet dat daar iets tegenover moet staan: voor wat hoort wat. En ook de politieke familie gaat voor, in alle overheidsfunkties en pseudo-overheids-instellingen. Politieke voorspraak legt nog steeds overal gewicht in de schaal.

Hoe goed je ook tracht dit te bestrijden, als je in een gemeentebestuur nagaat wie er waar werkt, zie je overal weer familie-relaties opduiken: soms werken ganse families "aan de gemeente"... Op zich zou dat niet zo erg zijn, maar er zijn in de gemeente nog veel méér families die geen familie-relaties hebben met iemand van het stadsbestuur, die NIET die comfortabele kansen op werkzekerheid hebben.
Wat we hier reeds op het laagste niveau kunnen zien, doet zich ook voor bij hogere administraties en overheden.

bvb: in mijn studententijd stuurde een vader aan zijn zoon, een Pol-en-Soc-student, een dringend telegram (gsm en telefoon hadden we toen daar nog niet) met de urgente mededeling dat hij dezelfde dag nog naar Brussel een examen moest gaan afleggen, want 'er was voor gezorgd' dat hij een job ging krijgen in de administratie. Maar hij moest dan pro forma natuurlijk nog wel deelnemen aan het examen daarvoor, waaraan, naar later bleek, ook nog tweehonderd andere kandidaten hoopvol maar tevergeefs deelnamen ...

bvb: als de nonkel van Patrick De Wael zijn neefje niet had gevraagd om in de politiek te komen, dan was Patrick waarschijnlijk nooit Vlaams Minister-President geworden ...

Na de verkiezingen gaan partijen rond de tafel zitten om een mogelijke coalitie uit te dokteren. Ze gaan dan onderzoeken wat hun eigen verkiezingspunten waren.
Wisten ze dat dan niet vóór de verkiezingen? Waar heeft de kiezer dan voor gestemd? Voor een 'verplichte illusie van inspraak' ?

Echte inspraak had je dus nooit. Al na 10 % van de getelde stemmen ligt de uitslag zo goed als vast, en wordt er over mogelijke coalities gesproken (ook vóór de verkiezingen al wel, maar dat blijft binnenskamers).

Na de verkiezingen, dezelfde dag nog, is elke politicus de kiezer en al zijn beloftes aan hem vergeten.

inspraak via verkiezingen?
Gaan stemmen betekent voor de burger: een bolletje inkleuren en zo mogen kiezen voor een partij die heel algemene 'namen van deugden' als slogans heeft (ja, wie is er NIET voor méér vrijheid, minder belastingen, méér democratie, méér veiligheid, enz...)

Wat die slogans concreet betekenen voor elke partij, weet de kiezer nooit. Dikwijls heeft zelfs de partij er geen concrete invulling voor (geen managementsplan, geen financieringsplan...). Of ze willen andere, voor de hand liggende rechtvaardige maatregelen niet doorvoeren om niet tegen hun eigen belang in te gaan...

En als er dan eens iets moet gebeuren (bij milieurampen, overstromingen, ziekteplagen in de landbouw, edm) wordt de verantwoordelijkheid naar een collega minister afgeschoven:
in sommige gevallen is (voor milieu bvb) zelfs de instemming van vijf ministeries nodig om een maatregel op te stellen...
Dat werkt natuurlijk niet efficient. En dan mag het nog niet over problemen gaan (bvb: overstromingen) die onder méérdere deelregeringen vallen...

bvb: Een Kamer-voorzitter die autoritair spreekrecht weigert aan kamerleden, en daardoor alle democratische rechten schendt op een plaats waar die hoog in het vaandel zouden moeten staan: dat is geen voorbeeld van democratie...

2. Een regering, die niet democratisch weet om te gaan met de zoveel verscheiden meningen van haar burgers, zoals die weerspiegeld worden in ook de kleinere partijen, zoekt geen democratische oplossing om die vrije meningsuiting te integreren.
Integendeel. Door bovendien nog een ondemocratische verkiezingsdrempel op te leggen aan kleinere partijen kunnen de gesettelde politici, die nu nog meer door een niet-evenredig, niet-proportioneel kiessysteeem mathematisch bevoordeeld worden, rustig in funktie blijven.

Proportionele Democratie streeft naar maximaal één overheid of regering per land (in België) dus.

Nu hebben we "pseudo-regeringen" die zelfs niet erkend worden door het buitenland. Er bestaat trouwens geen Vlaams Leger, geen Waals leger, en geen Brussels Leger, en de politici zullen er wel voor oppassen dat die er ook niet komen...

Merkwaardig toch: een unitair leger blijft, ook in andere landen, altijd trouw aan een souverein staatshoofd, aan de Koning dus, en niet aan één of andere steeds wisselende premier of eerste minister...

Het buitenland glimlacht om onze staatsindeling (zie de Webster Encyclopedie over 'België'), en laat onze politici rustig hun speeltje spelen: wens je tien provincies in plaats van negen? Je doet maar!

bvb: Een tiental jaren geleden ging in Israel onze derde Minister van Onderwijs op bezoek. "Jamaar, wie is het nu eigenlijk bij jullie?" vragen ze zich daar nu af... "Ho maar deze is een heel belangrijke hoor, die van de Vlaamse Gewestregering..." - "??? - Nooit van gehoord..." Begin dan al maar uit te leggen, en begin maar met de Nationale Vlaamse Voetbalploeg...

En inderdaad, "apartheid" is, helaas, een Vlaams woord... Apartheid wordt in België nog steeds nagestreefd door een kleine maar hardnekkige minderheid...

kritiek: de ideale stem-kandidaat ...
is sympathiek: hij komt veel in de media (bij voorkeur: op TV). Praatshows, spelletjesprogramma's, alles is goed. Hoe luchtiger, hoe beter. Als je serieuze praatshows waar dieper op harde argumenten wordt ingegaan, kan vermijden: doen. Beter zijn vrolijke talkshows en spelletjes waar je de grapjas kan uithangen, zodat iedereen kan zien dat je ook maar een "gewone mens" bent.

Als je toch in een serieuze talkshow belandt: keihard zijn. Hard overkomen toont karakter. Mensen zien dat graag. "Hij weet wat hij wil". Nooit je ongelijk toegeven: je hebt altijd gelijk, de ander heeft altijd ongelijk. Keihard ontkennen, als dat nodig is, tenminste als de feiten niet controleerbaar zijn. Doelstellingen en motivaties bijvoorbeeld: zeg dat dat altijd in het onmiddellijke belang van de kiezer is, ook al weet je wel beter.

Hij kan een VIP zijn, een BV, een mediafiguur...
Dat begon al in Amerika met filmster Ronald Reagan, en de succesformule vindt navolgers in Margriet Hermans, Jean-Marie Dedecker, fotomodellen, zonen en dochters van reeds bekende politici,...

ProDemo intenties
- Maximaal 7 ministers, de eerste minister inbegrepen...
- Lonen voor ministers, volksvertegenwoordigers en senatoren moeten bij referendum door de burger bepaald worden.
- Geen politieke willekeur.
- De mogelijkheid om bedragen toe te kennen onder de vorm van subsidies aan personen, organisaties of bedrijven wordt afgeschaft (want discriminatief tegenover alle andere gelijkaardige instellingen die dan niet worden gesubsidieerd, om welke reden ook).
- Geen beroepspolitici. Niemand kan er zijn beroep van maken om een volk te vertegenwoordigen: voor verkozen funkties mag geen enkele carrière-planning worden ingebouwd: dat zou de burgers het recht ontzeggen iemand terug te fluiten. Een mandaat moet onmiddellijk kunnen beeindigd worden. De kans dat iemand zijn hele professionele loopbaan lang precies weet wat de wensen van de burgers zijn, en daarom 'recht' zou hebben op die loopbaan, is zeer klein. Regelmatig moet een vernieuwing van vertegenwoordigers een frisse wind en een directe inspraak kunnen garanderen.

-De Belgische kamervoorzitter zegt zelf tot aan zijn dood in de kamer te zullen blijven "En" voegt hij er aan toe "daarna ga ik naar de senaat" (dixit Herman De Croo).

- Nelly Maes is al jaren niet meer verkozen voor de Volksunie, werd dan later gecoöpteerd, en nog later weer opgevist voor een Europese funktie...

- Een klaarblijkelijk invloedrijke burger (niet van het Koningshuis, waar men van rechtswege senator kan zijn) heeft ooit een volledige carrière in de Belgische Senaat gezeteld zonder ooit één keer daarvoor verkozen te zijn geweest...

- Sedert het ontstaan van België in 1830 tot nu (2003) werden 550 ministers benoemd. Slechts 20 daarvan waren vrouw. Vóór 1965 waren het altijd mannen. De vrouw met de langste minister-carrière (15 jaar) is Miet Smet, niet toevallig (?) de "beste vriendin" geweest van Premier Wilfried Martens.

- De kans dat Pa in een politiek verkozen funktie door zijn zoon wordt opgevolgd bij democratische verkiezingen is statistisch één op 10 miljoen ...als alle Belgen voor die opvolging gelijke kansen zouden hebben! Toch treden steeds meer zonen en dochters heel gemakkelijk in de voetstappen van hun ouders en bouwen zij een carrièreplanning op met wat democratisch verkozen funkties zouden moeten zijn. (Marc Eyskens, Yannick De Clercq (zoon van Willy), Bruno Tobback, Tom Dehaene, Freya Van den Bossche, de generaties Detiège (Frans, Leona en Maya) en vele anderen...)
- Natuurlijk: bij wet verbieden dat een zoon of dochter een politieke funktie mag uitoefenen omdat één van zijn of haar ouders al in de politiek zit, zou ondemocratisch zijn. Maar we kunnen wel de duur van een mogelijke politieke loopbaan inkorten, zodat andere gegadigden gelijke democratische kansen krijgen.

- In een proportioneel democratisch verkozen overheid mag niemand een (verkozen) politieke funktie uitoefenen als een familielid tot in de tweede graad ook een politieke funktie heeft. (de politieke macht van de Koning werd beperkt om niet één familie alle macht in handen te geven).
- Een verkozene mag daarom maximaal twee mandaten na elkaar volmaken. Daarna mag hij of zij gedurende eenzelfde periode geen enkel verkozen mandaat vervullen. Een mandaat kan maximaal vier jaar lang zijn (Wat logisch is voor een President in een presidentieel regime, moet zeker ook van toepassing zijn op alle minder hoge verkozen overheidsfunkties).
- Bovendien is er dan geen enkel argument tégen een eventuele politieke carrière van bvb. vader én zoon, die toch nooit gelijktijdig kan zijn. En beiden hebben evenveel kans om verkozen te worden.
- Worden in één zelfde verkiezing toch twee personen verkozen die binnen de tweede graad van elkaar familie zijn, dat is is alleen de verkiezing van de oudste in jaren rechtsgeldig. (Verwacht mag worden dat die, door zijn ouderdom, ook weer het eerst van het politieke toneel zal verdwijnen).

Andere intenties:
- Regeren is méér dan mensen ambeteren
(de term 'ambeteerpolitie' zou afkomstig zijn van Louis Tobback)

De slogan (!) duidt op: vooruitzien, ideale omstandigheden creeren, en iedereen een maximale vrijheid garanderen. Dat wil ook zeggen: iedereen daartoe proportioneel alle mogelijke middelen geven. Geen voorrechten opeisen voor zichzelf of bepaalde belangengroepen...

- Rechtsspraak: Psychologisch is aangetoond dat straffen alleen nut hebben als ze de proefpersoon helpen conditioneren tot het bereiken van gewenst gedrag. En dat kan alleen als de straf volgt binnen de halve seconde na de ongewenste of af te leren handeling. De illusie dat straffen voorbehoedend zouden werken, is nooit aangetoond en waarschijnlijk een voorbeeld van hopefull whisfull thinking... Een betere begeleiding van wetsovertreders en een betere preventieve bescherming voor de gemeenschap vragen om efficiente maatregelen.

Stel dat de overheid heel extreem de doodstraf zou zetten op een verkeersovertreding, dan zouden daardoor alleen nog maar méér stressverwekkende toestanden worden gecreeerd, die het probleem nog verergeren in plaats van het op te lossen.

- Dus niet achteraf maatregelen nemen, maar vooraf problemen vermijden. Een samenleving creeren waarin iedereen gelukkig kan worden, en waarin bijvoorbeeld geen kwaad bloed wordt gezet door onrechtmatige voordelen toe te kennen aan sommige personen of bevolkingsgroepen.

- Geen repressieve of administratieve rompslomp of regelingen, maar elk probleem vermijden door de voorwaarden die tot dat probleem hebben geleid aan te pakken: het is al voldoende dat één essentiele oorzaak (bvb: armoede, maatschappelijke uitsluiting) wordt weggenomen, om een probleemsituatie te veranderen waardoor ongewenste handelingen zich niet meer zullen voordoen.