deze
pagina:
• boekhouding
• 1. eigen
personeel
• 2. externe
diensten
• in het zwart
• sancties
• klokkeluiders
• tenslotte
• voorbeelden

Het bedrijf is de eindgebruiker van deze diensten:
de onderneming zal BTW betalen op het bruto loon van zijn personeel.

Deze BTW, de "loonkosten" (letterlijk: "kosten op loon"), zijn niet aftrekbaar van de omzet.

De lonen en weddes zelf zijn slechts aftrekbaar indien de verleende diensten aantoonbaar in het eindprodukt zijn terug te vinden.

vb: wel aftrekbaar: het inpakken van pralines in pralinedoosjes.
Niet aftrekbaar: het stapelen van doosjes op paletten voor vervoer: paletten worden immers niet gebruikt door de klant-eindgebruiker-koper van pralines: het bedrijf zelf is de eindgebruiker en draagt zelf de kosten voor verpakking en vervoer van gevulde pralinedozen: deze kosten zijn niet aftrekbaar van de omzet.

bvb: wel aftrekbaar: lonen voor naai- en stikwerk in een naaiatelier, voor het maken van kleding die aan de eindverbruiker wordt verkocht.
Niet aftrekbaar: de arbeidsvergoeding voor het maken van een proefmodel dat niet wordt verkocht (en waarvan de onderneming de eindverbruiker is). Ook niet aftrekbaar zijn de kosten van het onderhoud van het naaiatelier, poetsen, aankoop en onderhoud van machines. Ook niet als de naaister dat poets- en onderhoudswerk zelf doet (!). Ook hier weer is dan het bedrijf de eindgebruiker, en niet de klant die het eindprodukt koopt.

bvb: wel aftrekbaar: energiekosten voor produktie van goederen, proportioneel aan de produktie en aan de omzet, zijn aftrekbaar.
Niet aftrekbaar: de energiekosten voor verlichting en verwarming en onderhoud van bedrijf en voor personeel: van dat energie-deel is ook hier weer niet de klant-koper de eindgebruiker.

bvb: niet aftrekbaar: de kosten voor cafetaria, catering (koffie en refreshments, enz...) die ter beschikking staan van het personeel en het managment van de onderneming (worden niet 'doorverkocht' aan de klant-eindverbruiker: die materialen ('grondstoffen') zijn immers niet terug te vinden in het gefabriceerde eindprodukt.

bvb: niet aftrekbaar: kosten voor bijscholing, cursussen, trainingen en seminaries van managment, personeel en werknemers. Aankoop- en onderhoudskosten van bedrijfswagens en transportwagens voor het transporteren van geproduceerde goederen (behalve uiteraard voor transportfirma's die deze diensten (en hun wagenpark) verhuren aan andere eindverbruikers).

Deze regel dient zeer strikt te worden toegepast
om discriminaties te vermijden die zouden kunnen leiden tot het aftrekken als bedrijfskosten van uitgaven voor het verstrekken aan werknemers van bvb. kost en inwoon, vervoer en woongelegenheid, een eigen ("bedrijfs-") wagen, kinderopvang, opleiding en vakantie, training of uitstappen van personeel. Voor al deze kosten is niet de klant van de in dat bedrijf geproduceerde goederen de eindgebruiker, wel het bedrijf of het personeel zelf van dat bedrijf. BTW en investeringskosten in deze categorieën zijn nooit aftrekbaar.

Dit betekent natuurlijk niet dat de onderneming deze diensten niet zou mogen voorzien voor haar werknemers, integendeel!

Alleen behoren deze diensten niet tot het normale produktieproces waarvan de voordelen effectief en aantoonbaar in het eindprodukt zijn terug te vinden.

een voorbeeld:
onderneming met omzet: 1.000.000
bruto winst = belastbare winst: 600.000
netto winst: 300.000 (= - 50 % VenB)
personeel, betaald in het zwart of met geheime commissielonen: 100.000
loonkosten: 0
netto winst na aftrek personeel: 200.000 (*)

In dat geval heeft de overheid geen enkele inspraak, zeggingsschap of controlemogelijkheid over het personeel. Dat personeel heeft ook geen enkele garantie of rechtszekerheid omtrent loonafspraken en werkomstandigheden. Deze regeling toelaten leidt tot marginalisering van de werknemer en meer armoede.

Geheime commissielonen zijn schering en inslag in havenbedrijven, in zoverre zelfs dat ze daar fiscaal officiëel worden getolereerd. Mij is niet duidelijk waarom dit zo is: in een proportionele democratie is het in ieder geval ondenkbaar. ('Fill me in please' als ik hier iets gemist heb: mail)

2. Lonen en weddes voor vast personeel worden betaald van de bruto winst.

Dezelfde situatie, maar nu met het personeel "officieel" in dienst:
onderneming met omzet: 1.000.000
bruto winst: 600.000
aftrek lonen en weddes personeel in dienst: 100.000
belastbare winst: 500.000 (na aftrek van genoemde 'lonen en wedden')
netto winst: 250.000
loonkosten: 15.000 (15 % 'BTW', = loonkostbijdragen op 100.000)
netto winst na aftrek loonkosten: 235.000 (dat is 35.000 méér dan bij (1)(*) hierboven)
reële kost van het personeel in vergelijking met (1) hierboven (bij zelfde winst van 200.000): slechts 65.000 in plaats van 100.000

Dit betekent dat van de lonen en weddes voor personeel méér dan 1/3e 'terug'-betaald wordt door de overheid, alleen omdat de ondernemer de lonen en weddes van zijn personeel mag aftrekken van zijn bruto winst in plaats van van zijn netto winst. Het komt er op neer dat elke werknemer door die regeling onrechtstreeks voor méér dan één-derde door de overheid wordt betaald.

Het is dan ook logisch dat de overheid van elke werknemer vraagt om er op toe te zien, als een sociale controle, dat de belangen van milieu en gemeenschap niet zouden worden geschaad door de uitgeoefende beroepsactiviteiten van henzelf, hun collega's en hun werkgever.

sancties
Er staan op het illegaal tewerkstellen van arbeiders ook zware straffen voor de werkgever: een niet te verwaarlozen boete die tenminste gelijk is aan de bruto gegenereerde omzet door die illegaal tewerkgestelde, en bij herhaling: onmiddellijke en definitieve sluiting van het bedrijf.

Dat doet niemand onrecht: een wantoestand wordt bestraft, en alle werknemers vallen terug op een rechtvaardig basisinkomen. Er is dus geen enkele reden om onwettelijke toestanden van werkverschaffing hoe dan ook nog door de vingers te zien, omdat niet "werkgelegenheid" nog belangrijk is, want "inkomen" is altijd verzekerd. Ondernemers én personeel hebben er dus alle belang bij erop toe te zien dat al hun arbeid wettelijk en officieel is.

Arbeiders in de chemische industrie werken dikwijls in omstandigheden die hun gezondheid op langere duur zwaar zullen belasten. Zij worden daar dan ook veel beter voor betaald. Het is bekend dat zij niet graag zullen te horen krijgen dat hun werkomstandigheden ongezond zijn. Toch moeten werknemers in deze situatie 'tegen zichzelf' worden beschermd. Industriële productie mag niet alleen niet milieu-vervuilend zijn, ze moet vooral ook mensvriendelijk zijn, hoe goed de arbeiders ook worden betaald: werk mag geen enkel gezondheids-risico inhouden.

Een werkgever die gevaarlijke omstandigheden voor de gezondheid van zijn werknemers creëert, loopt het risico zijn bedrijf te zien sluiten: op dat gebied dienen sancties de grootste preventieve werking te hebben.

Om uitbuiting van personeel te voorkomen, voorziet deze regeling fiscaal aantrekkelijkere mogelijkheden voor de onderneming om haar medewerkers royaler te laten mee-delen in de opbrengsten, quasi zonder méérkosten.

Hoe méér personeel een werkgever officieel tewerkstelt, hoe minder belasting hij betaalt op zijn bruto winst, en hoe groter het proportionele winstaandeel. Deze regeling, opgelegd door de overheid, vormt de best denkbare maatregel om de creatie van werkgelegenheid aan te moedigen.

bvb: een vetsmelter vermengt illegale hoeveelheden niet voor consumptie geschikte oliën in zijn produkten, en maakt hiermee een miljoenenwinst.

De "klokkenluider" die dit uitbrengt, krijgt (ten laste van de overtreder) een hoge beloning, die kan oplopen tot 50% van de op illegale wijze door de vetsmelter gerealiseerde winst. Niet de miljoenenwinst van een gewetenloze ondernemer moet beschermd worden: de volksgezondheid van duizenden andere inwoners kan op het spel staan en verrechtvaardigt altijd de strengste maatregelen.

Wie als werknemer deze wantoestand aanklaagt, kan onmiddellijk rekenen op de volledige ondersteuning en bescherming door justitie en het rechtsapparaat, in het belang van de gemeenschap.

De klokkenluidersregeling is ook van toepassing op wantoestanden binnen de administratie: die moet er immers zeker op gericht zijn om in de éérste plaats de belangen van de burgers te dienen door een snelle, efficiënte en vriendelijke dienstverlening.

Daarbij rust ook op de hogere overheid de plicht om de noodzakelijke wetten, voorschriften en procedures zo eenvoudig, practisch werkbaar, en doorzichtig mogelijk te houden, precies om de administratie de mogelijkheid te bieden haar werk naar behoren te doen.

In een proportionele democratie draagt iedere burger zijn sociale verantwoordelijkheid.