op deze
pagina
• eenvoudige
regels
• recht op
basisinkomen
• commentaar
• slavernij?
• vergelijking
• principes

recht op een basisinkomen
Zijn uw bruto-inkomsten lager dan 24.000 euro per jaar, dan heeft u recht op een bijkomend basisinkomen.

Het basisinkomen is variabel naargelang uw situatie, en gelijk aan de helft van het verschil tussen 24.000 euro en uw werkelijke inkomsten.

Bijvoorbeeld: je hebt helemaal géén inkomsten (omdat je partner de alléén-verdiener is, of wegens ziekte, werkloosheid, een sabatjaar...), dan ontvangt u een basisinkomen van 12.000 euro bruto per jaar (de helft van 24.000 - 0), ongeacht hoeveel je partner verdient.

Deze regel geldt voor elke Belg in België, voor elke Nederlander in Nederland, voor elke inwoner van een land met de nationaliteit van dat land. Iedereen heeft recht op een basisinkomen, want iedereen heeft gelijkelijk recht op de vruchten der aarde.

commentaar
1. Als je inkomsten hoger zijn dan wat een andere 'Belg in België' gemiddeld heeft (als je dus tot het rijke maar kleine exclusieve deel van de bevolking behoort!) dan heb je, als normaal-denkende mens, geen extra basisinkomen nodig (dat zijn dan maar 'peanuts'!).

Op deze overweging is de proportionele her-verdeling van belastinggelden gebaseerd: niet "iedereen evenveel", zoals in de falende communistische visie werd voorop gesteld, want dat werkt niet.

Maar wel: voor iedereen proportioneel volgens zijn eigen inkomen. Er is geen limiet aan je maximale inkomsten-mogelijkheden: je mag zo rijk worden als je wil ...

2. Belastingsprincipe: hoe hoog je inkomen ook is, je houdt steeds méér over dan de helft. Anders zou je in slavernij leven...

principes
- Iedereen heeft een natuurlijk recht op een rechtmatig deel van de vruchten der aarde.

- De overheid heeft de plicht afspraken te voorzien om een rechtvaardig economisch stelsel uit te bouwen dat iedereen zonder uitzondering toegang geeft tot goederen en diensten.

- Als goederen en diensten alleen 'tegen betaling van geld' kunnen verkregen worden, dan zal de overheid ervoor zorgen dat elkeen gelijkmatig over een redelijke hoeveelheid geld kan beschikken.

- Als geld alléén verkregen zou kunnen worden door arbeid, dan zal iedereen arbeid MOETEN verrichten, en heeft de overheid de plicht kansen voor werkgelegenheid te creeren. Geld zal echter ook noodzakelijk zijn voor wie geen arbeid KAN verrichten (babies, kinderen, zieken, geestelijk minderbegaafden, gehandicapten, ouderlingen), en dan heeft de overheid de plicht om voor deze medeburgers zonder onderscheid ofwel geld ofwel bestaansmiddelen te voorzien. Bovendien kan geld ook verkregen worden op andere manieren (zonder tegenprestatie, zonder arbeid te moeten verrichten, door te sparen, door het verkrijgen van intresten, door het verwerven van eigendom, door verhuur van eigendom, of op welke wijze dan ook), en dan dient iedereen gelijk recht te hebben op die mogelijkheden.

- Als in een economisch systeem tendensen mogelijk zijn waardoor onevenwichtige concentraties van geldmiddelen kunnen ontstaan in handen van enkelen, ten koste van een gelijkwaardige verdeling onder grotere delen van de bevolking, die op hun beurt niet over mogelijkheden beschikken om een evenwichtige herverdeling op een normale natuurlijke manier (= zonder bijsturing) mogelijk te maken, dan dient de overheid een bijsturing te voorzien om een evenwichtige terugvloei van deze geldelijke middelen naar de gemeenschap te bewerkstelligen. Anders gezegd:
de overheid kan geen steeds onevenwichtiger wordend systeem dulden, dat de rijken rijker maakt en de armen armer.

- Daartoe zal de overheid een belastingsysteem invoeren, dat proportioneel is aan de inkomsten (inkomstenbelasting) en aan de uitgaven (verbruiksbelasting of BTW) van iedere inwonende burger, en proportioneel aan de veroorzaakte milieuschade (milieuheffingen).

- Belastingen dienen te worden aangewend voor een proportionele herverdeling onder de vorm van basisinkomen of als investeringen ten voordele van de gemeenschap, in relatie tot het object waarop ze geheven zijn.

- Belastingsregels dienen eenvoudig te zijn, en mogen geen enkel onderscheid, uitzondering of discriminatie kennen, noch volgens de aard waarop de bedragen werden ontvangen of uitgegeven, noch door wie, noch om welke reden dan ook, anders dan een vooraf gekende proportionaliteit tussen bedrag en belasting daarop.

- Het deel dat de overheid als belasting terugvraagt op het inkomen van de burger kan nooit hoger zijn dan de helft van zijn bruto inkomen.

- Daar staat tegenover dat de overheid dan ook nooit voor méér dan 50 procent zal moeten voorzien in de financiele behoeftes van de burger. Met andere woorden: de overheid zal nooit al je verdiensten (100 procent) voor zich opeisen, maar zal dan ook niet voor 100 procent al je wensen en behoeftes betalen.

- Praktisch wordt je een basisinkomen gegarandeerd dat niet lager is dan 50 procent van het modale inkomen, en zal de belasting op je inkomstendeel dat groter is dan het modale inkomen nooit hoger zijn dan 50 procent.